Op een dag
Wist je eindelijk
Wat je te doen stond
En begon je.
Ookal schreeuwden
de stemmen om je heen
hun slechte adviezen
Ookal begon het hele huis
te schudden op zijn grondvesten
En ookal voelde je
de oude ruk aan je enkels
“Breng mijn leven op orde!",
riep elke stem
Maar jij stopte niet.
Je wist wat je moest doen,
Ookal rukte de wind
Met zijn stijve vingers
Aan de fundamenten zelf
En was hun melancholie
Verschrikkelijk
Het was al laat genoeg,
En de nacht wild,
De weg vol gevallen takken en stenen
Maar langzaam maar zeker
alle stemmen achterlatend
Begonnen de sterren te fonkelen
Door lakens van wolken heen
En hoorde je een nieuwe stem
Die je geleidelijk aan
begon te herkennen
als de jouwe
Deze stem vergezelde jou
Terwijl je almaar verder en verder
de wereld verkende
Vastbesloten om
datgene te doen
Wat je maar kon doen
Vastbesloten om
dat enige leven te redden
Dat je kon redden
Mary Oliver ( The journey)
Dit gedicht
beschrijft zo mooi
dat we een helende reis kunnen maken
als we niet meer luisteren naar de stemmen
van onze oude gewoonten, pijn, angsten en zorgen
de wereld er ineens anders uit kan gaan zien
Ineens kun je op een punt komen
en zeggen
GENOEG!
het moet anders
het kan anders
ergens weet je dat wel
maar hoe doe je dat?
Hoe luister jij naar
die nieuwe stem
die nieuwe stem
in jeZelf?
Comments