Ik wil dromen, met beide benen in de realiteit, accepteren dat de dingen zijn zoals ze zijn, het leven ten volle leven. Ik wil begrijpen zonder na te denken. Ik wil uitreiken, voelen en aanwezig zijn. Geconcretiseerde richtingaanwijzers brengen verwarring en misleiding van het intuïtieve kompas. Een woeste jungle van informatie. Hoe kan ik nog mijn eigen koers bepalen? Bestaat er zoiets als mijn pad? Betekenisloosheid sluipt langzaam binnen wanneer de Grote Gebeurtenissen uitblijven en de Veelbelovende Verhalen zich enkel in films en boeken blijven afspelen. In de volwassen sprookjes, waar we zo graag in geloven.Als kind luisterde ik naar de Bijbelverhalen, terwijl ik om mee heen een andere wereld zag. Jarenlang vreesde ik de hel, omdat het geloven niet wilde lukken. Angstig onder het strenge regime van de met de paplepel ingegoten moraal. Schuldig aan een leven, dat al leeg was. Een dreigende straf voor een straf. Tot het leven langzaam maar zeker begon door te dringen. In de magische eenvoud van het hier-en-nu. Ik dankte Eva voor haar zonde. Zij gaf de mensheid de concreetheid van de aarde! Want hoe saai was het paradijs. En hoe kortzichtig het blindelings streven naar het goede. In ontkenning van de schaduw. De angst. De waanzin. Hoe kan zonde bestaan in de extreme onrechtvaardigheid die het leven heet? Eva schiep een aardse en werkelijke mens. Uit haar werd, door vreugde en pijn, het leven geboren.Ik betreed mijn lichaam, de Wereld. Bezieling neemt het kleine meisje bij de hand. Zij en de vrouw betreden een andere werkelijkheid, verblind door de schoonheid. Samen en in verbinding. Werkelijkheid en illusie gescheiden. Natuurlijkheid neemt bezit van me, wiegt me in haar vruchtbare schoot. Getroffen door totale naaktheid, trek ik als nomade door de landschappen van mijn ziel. Woorden breken.Ik zie de werkelijkheid in mijn schaduw, wanneer er zon is en ik naar de aarde kijk. Een door het licht gecreëerde duisternis, totaal van mij afhankelijk. Terwijl de aarde me draagt en me liefheeft.
Comments