Na een heel voorzichtig naar voren komen van mijn vorige tekst; Moeder zijn,
wil ik hier toch dieper en krachtiger op in gaan..
Het is waar en het is geen sprookje, het leven van een moeder behoort in alle goedheid, te voldoen.
Opdat zij dit kan doorgeven aan het leven na haar.
Vanmiddag besprak ik met een dierbare vriendin van mij, onze perikelen in deze tijd..
Wij, als sterren/indigo kinderen waren nooit goed genoeg, er mankeerde altijd wel wat aan ons.
Wij waren een probleem voor de maatschappij.
Teruggedrongen in een klein wereldje, wisten wij te overleven, onze hoofd net boven water houdend. We bestonden niet of nauwelijks, en begrepen het niet. Wij waren de mislukkelingen.
Nu in deze tijd, wordt er van ons gevraagt om onze eigen ruimte in te gaan nemen, hier op aarde. Terwijl wij er maar half in ons lichaam op aarde waren. Te koud, te hard, we wilden hier niet zijn.
Wij weten ook wel dat moeder aarde niet de schuldige is, het ligt niet aan haar.
En eigenlijk zou ik heel graag willen zeggen; Het ligt aan de mens, met zijn regeltjes en normen en waarden, dat in onze ogen totaal niets inhoudt. Maar dat is niet helemaal waar.
Wij zijn allemaal geconditioneerd geweest. Het leven was niets anders dan dat wij voorgeschoteld kregen, en daar konden wij niets aan veranderen. Tot nu toe...
Goed, ik wil nu daarom, mijn eigen ruimte opeisen, laat ik mijzelf maar eens zien, en tonen aan anderen. Ik wil mij niet meer verstoppen. Ik heb er genoeg van. Ik weet heus wel hoe het anders kan, ik wil mij hier eens gaan thuis voelen op aarde. Ze is werkelijk prachtig, maar ik heb er maar weinig van kunnen genieten. Altijd hing daar die donkere sluier..
Hoe idyllisch het er ook naar uit ziet, ik ga er voor.. Ik zou de mens graag willen laten zien,
hoe wij in eenheid kunnen leven, in samenwerking met elkaar. Dat het echt kan.
Maar voor het zover is, zal ik kleine stapjes nemen, ook ik moet wennen, aan het feit, dat ik ook, mijn bestaansrecht heb. Alle eeuwen aan pijn en verdriet, opgelopen in al mijn levens hier op aarde, mag ik nu loslaten. Zielenpijn noemt men dat, deze snijd inderdaad dwars door je ziel.
Lichter, en sterker, voel ik mij, wanneer ik weer wat heb losgelaten..
Ik ben niet de enige, er zijn er zovelen.We hebben niet veel tijd meer, maar wel genoeg om te zijn, waar we moeten zijn. En heel flauw, zie ik hier een licht gaan schijnen op aarde, steeds meer zielen staan op, genoeg van het verstoppen. We willen geen regels meer, we willen leven.
Sta op, en doe je uiterste best om jezelf te laten zien. Lach, huil, kniel en dans, het mag er allemaal zijn. Leer om verder te kijken, achter de schermen van het gelaat van een voorbijganger, want er is meer..
We mogen weer leren genieten.. van ons zijn, van elkaar en ons zorgen voor elkaar..
Comments