“gedane zaken nemen geen keer” Een spreekwoord wat menigeen gebruikt om geen verantwoording te nemen voor zijn acties.
We maken allemaal fouten. We nemen allemaal wel eens een verkeerde beslissing. Daar is niks moeilijks aan. Ik ben van mening dat fouten maken menselijk is en dat we er van moeten leren.
Maar als je geen verantwoording neemt voor je eigen gedrag, hoe kun je er dan van leren? Als je doet alsof het nooit gebeurd is, hoe voorkom je dan dat het nog eens gebeurd?
Het kan zeer confronterend zijn om je fouten toe te moeten geven, zeker als het gaat om emotionele fouten. We kwetsen allemaal wel eens iemand zonder dat dat onze intentie is. Maar erover liegen of doen alsof het nooit gebeurd is kan verstrekkende gevolgen hebben voor de ander. Bovendien zet je jezelf ook vast omdat je zelf heel goed weet dat je fout bent geweest. Je fout blijft dan als een zware onweerswolk boven je hangen.
Toegeven dat je fout bent geweest kan moeilijk zijn, je stelt je immers kwetsbaar op. Het is niet gezegd dat de ander je zal vergeven en de kans dat de flink met de billen bloot moet is aanwezig, maar door je fout toe te geven toon je dat je kritisch naar jezelf durft kijken en verantwoording durft te nemen voor je acties. Het zal zeker de lucht klaren en je zult weer vrijer kunnen ademhalen.
Durf er ook van te leren. We groeien allemaal op een bepaalde manier op. De een groeit op met duidelijke normen en waarden, terwijl de ander niet anders gewend is dan dat er gelogen en genegeerd wordt om maar geen verantwoording voor bepaalde zaken te hoeven nemen.
We kennen allemaal wel iemand die stellig zei dat hij de dingen anders zou gaan doen met zijn eigen leven of gezin. Maar iets zeggen en het vervolgens ook doen zijn twee verschillende zaken. Het is moeilijk om los te breken van wat je kent en gewend bent. Het is een proces om je eigen visie en mening te vormen en zo verandering in je huidige leven en de toekomst aan te brengen. Maar ik durf je te beloven als je bereid bent om je oude patronen los te laten en zelf nieuwe creëert dat het zal bijdragen aan een gelukkiger leven, omdat je het zelf hebt vormgegeven.
Neem je opvoeding en de omgeving waar je in opgroeide eens onder de loep. Durf kritisch te kijken naar hoe de mensen in jouw omgeving met elkaar omgingen en met bepaalde situaties. Durf kritische vragen te stellen naar jezelf toe. Is het wel zo normaal zoals men met elkaar omging? Getuigde dat van respect en waardering? Wil ik zo behandeld worden?
(ik ben nog niet zo thuis in het bloggen en ontvang graag kritiek op deze blog)
Comments
Hé lieve openhartige Michelle,
Ik lees nu pas jouw uitgebreide reactie.
Waarvoor Dank!
Voor mij klink jij zeker niet als een buitenbeentje maar kom je eerder heel herkenbaar over ;-)
Maar ja, ik ben dan zelf ook lang het buitenbeentje uit mijn omgeving geweest.
Sinds ik op een eiland vol buitenbeentjes woon/leef heb ik vaak eerder het gevoel dat ik er niet langer uitspring als mijn authentieke zelf ben of durf te zijn.
Behalve dan bij de mensen uit mijn 'oude' omgeving.
Doch deze mensen komen slechts sporadisch, en gedurende kortere tijd dan vroeger, op mijn pad.
Aan hen merk ik des te meer hoe het wel degelijk loont om mijn eigen authentieke zelf te kunnen/durven zijn.
Aan hen merk ik ook duidelijker dan vroeger hoe het aan een mens vreet als je dat niet wil, kan of durft te zijn.
Dus ja, ook eerlijkheid met onszelf is een immens belangrijke factor in ons groeiproces.
En neen, ook dat is niet altijd even evident want eerlijk zijn met onszelf betekent vaak dat we stappen 'moeten' nemen die tot een fysieke afstand leiden.
En dat kan tijdelijk tot lijden leiden...
Echter...
achteraf bekeken is élke stap die een mens ten voordele van diens eigenheid of authenticiteit zet, altijd een lonende stap.
Is het niet op korte termijn dan wel op langere termijn.
Maar lonen doet die, altijd, no matter what.
Dat is dan ook wat ik jou en alle anderen vanuit het diepste van mijn hartje en zieltje wens...
dat jullie nu of weldra de moed en de kracht mogen ervaren om op kordate doch Liefdevolle en Respectvolle wijze jullie eigen weg te gaan.
Bedankt om er te zijn zoals je bent lieve Michelle, ik neem jou in gedachten mee langs mijn bijzondere ervaringswegen ;-)
Héél véél Liefs en Liefde van me
Gerda Maria
xxx xxx xxx
Hoi Gerda Maria,
Wat een geweldige inhoudelijke reactie!
Ik ben zelf altijd het buitenbeentje geweest. Ik kijk en ervaar de wereld anders dan de meeste mensen en dat resulteert vaak in, voor de ander, onverwachte keuzes en dus ook fouten.
In tegenstelling tot jouw ervaring werd er juist met gebrek aan begrip gereageerd wanneer ik mijn fout toe gaf. Mensen zien mij over het algemeen als iemand met een sterk inzicht en om een of andere reden denken ze dan ook meteen dat ik bepaalde fouten niet kan maken. Ik heb situaties meegemaakt waarin het leek alsof er een bom neerkwam. En als ik dan vroeg waarom het zo vreemd was dat ík degene was die die fout maakte dan kon geen mens daar een fatsoenlijk antwoord op geven.
Echter heeft het geen zin om je fouten voor je te houden. Ik heb een paar keer gehad dat ik mezelf daardoor klem zette. Het bleef maar malen en het werd dominant in mijn dagelijkse doen en laten.
En wetende dat je omgeving niet-begrijpend zal reageren maakt het soms erg moeilijk om toe te geven dat je fout zit. Maar... ik heb gemerkt dat als je erachter staat, als je oprecht je fout toegeeft en je verantwoording neemt, dat je dan heel krachtig in je schoenen staat. Zeker in situaties waarin men je fouten tegen je zal proberen te gebruiken (een situatie die ik heel vaak heb meegemaakt). Je veegt dan als het ware hun “munitie” voor hun voeten weg, want je neemt je verantwoording en durft deze uit te spreken. Er is geen sprake meer van een geheim, een taboe of iets waar men over kan roddelen.
Een van mijn gezegdes is dan ook: “Ik zal de laatste zijn die zijn fouten onder tafel veegt en doet alsof ze niet gebeurd zijn. Ik neem mijn verantwoordelijk ten alle tijde.”
En het klinkt misschien heel makkelijk maar dat is het alleszins. Ook ik heb wel eens een nacht wakker gelegen, nat van het klamme zweet voor wat ik moest gaan doen. Maar ik ben ook maar een mens, hoe vreemd ook.
Ik vind het soms dan ook erg frustrerend te zien dat mensen zich in alle bochten wringen om maar niet toe te geven. Ik zeg dan ook altijd: “de wereld vergaat heus niet.” En daarmee wil ik het menselijke in ons benadrukken. Dat we allemaal mensenlijk zijn en fouten maken. Dat het geen wereldprobleem hoeft te worden zolang je er zelf maar voor uit durft te komen. De kracht van heling zit immers in jezelf.
Uiteindelijk krijgen we allemaal de spiegel voorgehouden en worden we gedwongen om kritisch naar onszelf te kijken.
Recentelijk heb ik zo'n transformatie gezien bij iemand. Na jaren haar kinderen en man de hand boven het hoofd gehouden te hebben moest ze toch toegeven dat ze een hoop dingen fout had gedaan in de opvoeding en de omgang met haar man. Ik ga hier verder niet inhoudelijk op in maar haar zoons zijn nou niet bepaald toonbeelden van goede trouwe partners om het maar zo te zeggen.
Het is het “spel” van de kosmos. Het is ons persoonlijke leer-en ontwikkelingsproces. Je moet het alleen wel aandurven. En juist daar zit het hem: de meeste mensen durven niet in de spiegel te kijken...
Lieve Michelle,
Bedankt voor het herkenbaar en bevattelijk brengen van deze materie.
Ik heb het met een vrij gemoed kunnen lezen omdat ik gelukkig al in staat ben om de verantwoordelijkheid voor mijn eigen bijdragen in eender welke situatie te nemen.
En inderdaad, je weet nooit hoe een ander mens reageert op verregaande eerlijkheid.
Wat ik echter wel al meermaals ervaren heb is dat er ergens in het Universum een krachtige en consequente registratie- en reflexie bron bestaat.
Zodra die bron registreert dat ik verbaal verkondig in verhouding tot hetgeen zich non-verbaal in mij afspeelt dat ervaar ik een haast onbeschrijflijk gevoel van bevrijding en bevrediging.
Dat kan de mogelijke pijn van afwijzing door mensen misschien niet direct weg nemen
maar...
het stemt wel tot nadenken en volhouden om toch maar eerlijk te zijn en om toch maar de verantwoording voor je eigen impact op te nemen.
Want...
van zodra ik afwijk van mijn eerlijke overdracht van non-verbale naar verbale communicatie dan verlopen er gegarandeerd een aantal zaken niet langer op een wijze die ik als aangenaam ervaar.
De eerste keer verantwoordelijkheid nemen voor een leugen, een fout, een misstap enz. vond ik inderdaad confronterend, zeker omdat ik nog geen ervaring had met mensen die mij begripvol en liefdevol bleven benaderen na het toegeven. Ik was eerder een extra straf gewend.
Het mag uiteraard geen excuus zijn om je verantwoordelijkheid te blijven ontlopen maar het is wel begrijpelijk dat het moeilijker is om eerlijk te zijn in straf hanterende omgevingen dan in begrip hanterende omgevingen.
Wat ik daaruit geleerd heb is om aan degenen waarvan ik eerlijkheid afdwing te zeggen dat ik altijd een manier zal vinden om van hen te houden. En vaak zeg ik ook dat ik hen begrijp omdat ik het zelf zo zwaar heb gehad om all the way eerlijk te durven zijn. Vaak zeg ik ook dat dit ene heikele punt niet weg neemt dat ik hen voor vele andere zaken nog steeds blijf waarderen en respecteren.
En ik hou me dan ook graag aan mijn woord zodat ze merken dat eerlijkheid wel degelijk loont. Daarna vinden mensen het doorgaans veel makkelijker om open en eerlijk te zijn met mij. Sommigen hervallen aanvankelijk wel makkelijk terug in hun oude gewoonte (net zoals ik vroeger) maar ik spreek er hen dan onmiddellijk op aan en ik laat hen weten dat ik voor mezelf ook zo 'streng' ben.
Dan zie je ze kijken en héél diep nadenken (of twijfelen) maar uiteindelijk kunnen ze niet anders dan toegeven dat ik voor mezelf inderdaad even streng ben als voor hen.
Walk the Talk zeggen de Engelsen en dat is exact wat wij volgens mij allemaal dienen na te streven, op die manier kom je veel geloofwaardiger en ook veel krachtiger over. Je geeft hierdoor anderen een voorbeeld van wat ze in wezen diep van binnen ook wensen te bereiken.
Tenminste...
dat hoop ik toch nog steeds...
dat elke mens diep van binnen de wens heeft om zich als een lief, liefdevol, betrouwbaar en vredelievend wezen te manifesteren.
Lieve Michelle,
Ik zou nog zoveel willen schrijven over dit boeiende onderwerp maar ik ga het voor nu hierbij laten.
Ik wacht jouw reactie af en als jij dieper wil ingaan op hetgeen jij hebt aangekaart dan sta ik daar zeker voor open.
Nogmaals Dank om via jouw artikel een wijze levensles in herinnering te brengen.
Moge ook jouw leven verrijkt en versterkt worden met alles wat jij denkt nodig te hebben.
Het is ook jou héél oprecht en héél intens gegund!
Héél véél Liefs, Liefde en Levensvreugde gewenst!
Gerda Maria
xxx xxx xxx
Op termijn komen mensen die afhaken toch terug omdat ze zelf ook aan den lijve ondervinden dat oordelen, veroordelen of afwijzen hen enkel maar in benarde situaties brengt.
Vaak (zoniet altijd) zijn dat dan situaties die gelijken op hetgeen ze bij anderen veroordeeld of verwenst hebben.
Zo heeft de natuur toch een eigen-wijs systeem om ons als mens tot verregaande fair play te 'dwingen'.
Gelukkig maar, toch?!