We staan op het balkon.
Door Geert Kimpen.
Die Griekse vrouw op het balkon. Herinner je haar nog? Met de handen geklemd aan een balustrade, ergens hoog op een troosteloos flatgebouw. Ze was net ontslagen. Samen met haar man zag ze geen uitweg meer. Ze had het al niet breed, maar hoe moest ze nu al die rekeningen betalen, haar huur, haar kinderen voeden? Haar man kwam snel tot bezinning. Maar op haar hebben ze meer dan vijf uur moeten inpraten. Toen koos ze toch weer voor haar uitzichtloze leven. Geen krant vertelt ons hoe het nu met haar gaat. Ongetwijfeld heeft ze nog steeds geen baan, en ligt ze ’s nachts met hartkloppingen wakker hoe ze verder moet. Overmand door schaamte dat ze vijf uur lang de tv camera’s van de hele wereld op zich gericht had, en nu weer anoniem verder moet. In een lawine van slecht nieuws dat over haar land heen dondert.
Top na top persen we de Grieken verder uit. We beladen ze met alle zonden van de wereld. Ze zijn onbetrouwbaar, komen hun afspraken niet na, zijn corrupt, en leugenachtig. We eisen nog meer besparingen, nog meer inspanningen, nog meer bezuinigingen, nog meer massa ontslagen. Ze zullen ons niet belazeren. Ze zullen zweten en zwoegen, willen ze aanspraak kunnen maken op onze zuurverdiende miljarden. We zijn toch niet gek. En zo trommelen we als bavianen met stropdas wild op onze borst, om dan na weer een nachtlang vergaderen, 130 miljard over te maken.
We kijken niet meer op van die bedragen. 130 miljard natuurlijk. Het zegt ons niets. Het is niet te vatten. Je zou denken, nou, met zo’n bedrag, moet zo’n land er toch bovenop komen. En moet er toch weer een nieuwe baan te vinden zijn voor die Griekse vrouw op het balkon.
Maar niets is minder waar. Die 130 miljard wordt niet gebruikt om te investeren. Om projecten op te zetten. Om mensen aan het werk te helpen. Nee, die 130 miljard wordt gebruikt om in de bodemloze put van de staatsschuld te gooien. Zodat die op papier tenminste weer wat fraaier oogt. Want het belangrijkste is dat onze heren en dames bankiers tevreden zijn. Zij zijn de enigen die profiteren van die megabedragen. Malafide wereldondernemingen die malafide financiële producten verkocht hebben, waardoor de hele wereld aan de afgrond staat.
Zo maken we op een beschaafde manier van de Grieken onze nieuwe lijfeigenen. Tot in lengte van dagen zullen ze gedoemd zijn te werken om de alsmaar groeiende schuld af te betalen.
Met hetzelfde gemak, pakken we dit volk dat ooit de democratie uitvond, ook hun democratie af. We zetten in plaats van een verkozen leider, een bankdirecteur aan het hoofd, zonder inspraak. Zo weten we tenminste zeker dat ze vooral de belangen van de banken zullen dienen. Om president te worden moet je in het moderne Europa niet langer verkozen worden, nee je moet op je cv hebben staan dat je gewerkt hebt bij Goldman Sachs, de bank der banken. En we eisen nu al, dat zelfs als er verkiezingen komen in Griekenland, de volgende leider van het land, gedwongen zal zijn de onhaalbare afspraken die de huidige bankdirecteur/president maakt, ook te handhaven. Leve de democratie.
Maar ze krijgen er natuurlijk ook wat voor terug. Namelijk dat fantastische lidmaatschap van de Europese Gemeenschap. Het mogen gebruiken van de Euro. Wie wil dat niet? Die zo prachtige club waar iedereen toch bij wilt horen. Die ons welvaart en succes brengt. Die volkeren verbindt. De enige manier waarop we het redden in de wereld. Een verbintenis die voor vrede en solidariteit zorgt.
Zo solidair dat de Griekse consumentenbond opgeroepen heeft, geen Nederlandse producten meer te kopen. Kan je het ze kwalijk nemen? Zou jij nog Goudse kaas willen eten wanneer Nederland jouw land gijzelde en naar de afgrond bracht.
En kijk eens hoe solidair wij zijn. Als we werkelijk één gemeenschap waren, waarom komen we dan niet massaal de straat op, om het op te nemen voor die Grieken? Omdat we niet willen dat onze leiders zulke criminele pakten sluiten, die een hele bevolking tot slavernij veroordeelt?
Waarschijnlijk worden we pas een beetje wakker, wanneer onze vlotte wonderboys uit Den Haag zich binnenkort weer terugtrekken op een of ander luxe kasteeltje waar ze met elkaar een robbertje gaan vechten over de 15 miljard bezuinigingen die ze ook ons op gaan leggen. Zo ongeveer het bedrag dat onze bijdrage is aan het noodlijdende Griekse volk. Want die15 miljard zal pijn doen. En die zal ook ons doen ontwaken uit onze roze droom, dat het lijkt of de crisis over is.
En dan plots zullen we op het avondnieuws een vrouw in Heerlen zien. Of in Leeuwarden. Of in Gouda. Zo’n wanhopige vrouw op haar balkon van een troosteloze flat. Zo’n vrouw die net gehoord heeft dat ze haar baan kwijt is. En een paar uur lang zal ze de journaals halen.
Maar de volgende dag zullen de camera’s al weer gericht zijn op onze leiders die in een nieuwe top ontdekken dat al die miljarden in Griekenland toch weer niet geholpen hebben. En dat het nu echt de laatste keer is geweest.
En de bankiers heffen het glas. Laat ze het maar uitvechten, denken ze, terwijl ze weer nieuwe financiële producten bedenken waardoor ze nog meer mensen, landen en continenten in de fatale afgrond storten.
Eigenlijk kunnen we alleen maar hopen dat de nieuwe bezuinigingen ontzettend veel pijn zullen doen, zodat we eindelijk in actie komen. En wanneer onze minister president dan eindelijk eens een lang interview geeft, zullen we hopelijk een betere vraag voor hem kunnen bedenken dan: “Wil je met me trouwen”, zoals onze kritische studenten deden in de Nova College Tour.
Want we staan al lang met zijn allen op het balkon van onze flat, alleen weten we het nog niet.
Geert Kimpen.
Dit verhaal mag, mits naamsvermelding, overal gecopieerd worden.
Comments