Hoe kom je tot rust in actie?
De zomerpauze is voorbij, de drukte van het alledaagse sluipt weer je leven binnen. Ik hoop dat je volop van de rust en ruimte van de zomer kon genieten. Misschien vraag je je nu af hoe je deze ervaring van rust ook in je werkproces en de beslommeringen van je dagelijks bestaan kunt verankeren.
Verankering 1: de rust is er altijd
De eerste verankering is het besef dat de rust, ruimte of stilte die je hebt ervaren, altijd al bij je waren, op ieder moment, en er altijd zullen zijn. Ze zijn nooit weggeweest, alleen was jouw focus elders. Als je dat beseft, kun je ook steeds weer met je focus naar de stilte terug gaan. Dit te weten geeft al rust, want dan hoef je niet meer voor rust te vechten, en je hoeft niet meer bang te zijn om de rust kwijt te raken. Dat is een zegen, want juist door krampachtig zoeken trekt de rust zich terug. Als je jezelf immers gewoon openstelt voor wat er is, kan de stilte in je wonen. Stilte is terughoudend, zij dringt zich niet op. Maar ze laat zich graag uitnodigen. Ieder moment opnieuw.
Verankering 2: intentionaliteit
Rust is dus geen doel – je hebt geen inspanning nodig om tot rust te komen. Wat je wel nodig hebt, is de intentie om de rust tot je te laten. Intentionaliteit is de zus van de mannelijke doelgerichtheid. Zij lijken op elkaar en hebben toch een heel ander gebaar: voor een doel moet je hard werken, vaak in je eentje, en je bent altijd ook bang om het doel niet te bereiken, dus te falen. Intentie gaat uit van verbondenheid: waar je naar verlangt is er op de een of andere manier al. Als je je hart openstelt in je verlangen, zal je aantrekken wat bij je hoort, ook al ziet het er anders uit dan je eerst dacht. Intentionaliteit betekent, wat rust betreft, in de praktijk dat je steeds weer “gaten” in je volle dag toelaat waar je met je activiteiten stopt en je openstelt voor de stilte. Dat kan een dagelijkse meditatie of stille wandeling zijn. Maar ook als je alleen maar een paar minuten stopt met werken en uit het raam zit te kijken naar de drijvende wolken, is dat een duidelijke uitnodiging voor de stilte. Als je dagelijks zulke kleine pauzes neemt, waar je met je focus van het doen naar het zijn shift, zul je verrast zijn hoeveel rust dat oplevert.
Verankering 3: samenwerking met het Goddelijke
In een doelgericht leven, dat niet door intentionaliteit aangevuld wordt, interpreteer je alles wat je overkomt in termen van winnen of verliezen – de impasse met je project, het conflict met je partner of de driftbui van je kind. Je bent permanent aan het oordelen over jezelf en de situatie, en zo bezig met je hoop en angsten, dat je vaak het contact verliest met de realiteit. Je kunt niet meer aanvoelen wat de gebeurtenissen écht van je willen. Je verbinding met het Goddelijke is hier een kind-ouder-relatie: jij bent het kleine meisje dat om een snoepje bedelt, en God is de ouder die beslist of dat wel of niet mag. Eigenlijk kun je op die manier alleen maar heel erg boos zijn op God, want vaak krijg je geen snoepje. Je bent constant in verzet en daardoor voel je je ontkracht. Een volwassen relatie met het Goddelijke ziet God als een partner met wie je samenwerkt: hij/zij doet zijn/haar werk, en jij als volwassen vrouw doet het jouwe, en onderweg stemmen jullie je steeds weer opnieuw op elkaar af. Je bent daardoor minder bezig met winnen of verliezen, en meer met je intentie en je volgende stap. Dat betekent niet, dat je niets meer wilt, en je zult ook weleens teleurgesteld zijn, in jezelf en in je partner. Maar je bent daardoor niet ontkracht – het is jouw verantwoordelijkheid om je opnieuw op het leven, zoals het is, af te stemmen en in gesprek met je partner te gaan, zodat je de volgende stap vindt om het pad van je verlangen te volgen. Op deze manier ontstaat steeds meer vertrouwen in het leven en ervaar je rust in al je acties, ook in de drukte van alledag.
Comments