Het zal je niet zijn ontgaan: 'als de eerste kamer óók nog instemt, dan ben je voortaan 'orgaandonor', tenzij je bezwaar maakt. Veel van jullie hebben een onderbuik gevoel erbij, maar het laat zich een twee drie niet verklaren. Andere mensen reageren laconiek: 'je bent dan toch al dood, 'donatie is gewoon moreel gewenst gedrag', 'een ander kan er nog wat mee en wat maakt het dan nog uit?'.
Kloppen die gedachtes en overtuigingen? En waarom voelen we er ons ongemakkelijk door? Als het niets uit
