De laatste dagen moet ik vaak aan mijn moeder denken. Zij is een wijze vrouw, die zo haar eigen manieren had om ons kinderen op te voeden. In de jaren ‘70, toen ik zo’n jaar of 6 was, had zij ‘Boursin’ meegenomen. Tegenwoordig is het de gewoonste zaak om kazen van de verste uithoeken van de wereld op de Hollandse eettafel te hebben staan. In die tijd was dat anders. Het was pindakaas, hagelslag en Nederlandse kaas wat de pot schafte. Met een opgetrokken neus bekeek ik het witte goedje in de rimpelige aluminium verpakking en ik dacht er niet aan om het op mijn boterham te smeren. ‘Isolde, je moet het léren eten’, was mijn moeder’s reactie. En warempel, ze had gelijk. Na enige aarzelende happen vond ik het eigenlijk wel lekker.
En waarom moet ik daar nu zo vaak aan denken in de afgelopen dagen? Vanwege de reacties van mensen die naar de suprolo*-llocing Dreaming op YouTube hebben gekeken en geluisterd. De formatie Apricot Fire speelt met vuur in de sloffen, maar als je het niet kent en nog nooit een suprolo-llocing hebt gehoord, dan is het anders. Maar als je even aan suprolo-llocing hebt geroken hebt, dan is de kans groot dat je er steeds meer van gaat houden. Dat is mijn ervaring en het is eigenlijk ook iets dat niet ophoudt. Hoe vaak ik een suprolo-llocing ook heb gehoord, ik ga hem steeds meer waarderen. Dat is wel apart, want meestal ben ik toch snel uitgekeken op muziek. Maar ja, is een suprolo-llocing wel muziek?
* 'Suprolo' is een beschermd woord en mag niet onrechtmatig gebruikt worden
Comments